Zamki kresowe – nasze wspólne dziedzictwo.

Dziedzictwo zamków kresowych

Polska jest jedynym w Europie państwem, które utraciło ponad połowę swojego historycznego i kulturowego obszaru. Obszar ten współkształtował przez wieki naszą kulturę, wiarę, naukę, obyczaje, wreszcie naszą psychikę i charakter narodowy. Za Niemnem, Bugiem i Sanem rozciągają się terytoria Litwy, Białorusi i Ukrainy, niegdyś ziemie tworzące wspólnie z ziemiami etnicznie polskimi Rzeczpospolitą Obojga Narodów, a w latach 1918-1939 w części należące do Polski. Potocznie te rozległe tereny ciągnące się aż za Dźwinę i Dniepr są określane mianem „kresów”, choć po II wojnie światowej określenie to zostało ograniczone właściwie tylko do wschodnich terenów II Rzeczypospolitej, a więc zaledwie po rzekę Zbrucz. Ziemie te już bezpowrotnie odeszły od Polski, ale pozostały na niej ślady naszego dziedzictwa kulturowego, kilkusetletniej polskiej obecności na tych terenach. Bogactwo polskiej kultury pozostało na kresach w postaci zabytków kultury materialnej: dworów, pałaców, zamków, kościołów, zabytkowych cmentarzy, muzeów i bibliotek. I choć większość z tych dóbr została zniszczona, to i tak to, co ocalało, stanowi prawdziwą skarbnicę sztuki, którą warto przypominać i promować. Wciąż cieszą też swym pięknem pałace i zamki kresowe, jak choćby w Chocimiu, Złoczowie, Podhorcach, Świrzu czy Kamieniu Podolskim, choć są to już marne resztki niegdysiejszych siedzib.